Հարգելի ընթերցո՛ղ,
Ձեր դատին ենք հանձնում երիտասարդ գրող Հայկազ Մակարյանի աշխատանքը…
Հայկազ Մակարյանը ապրում է ծայրահեղ վատ վիճակում, նա երկկողմանի ծնողազուրկ է և ունի կեցության ու աշխատանքի տեղավորման խնդիրներ…
Դիմում ենք բոլոր բարերար ու բարեգութ մարդկանց, որ այս խելացի երիտասարդի կողքին լինեն և ինչ-որ կերպ օգնեն նրան՝ ծառացած մարտահրավերներին դիմակայելու համար…
Հայկազին օգնելու համար կարող եք գրել ֆեյսբուքյան իր էջին՝
https://www.facebook.com/hmakaryan1
Ցմահ մերժված
Ցմահ մերժված աղոտ մարդկանցից,
Ես ճամփա ընկա՝ հեռու աշխարհից,
Այնտեղ՝ ուր չկա սևաբույր չարիք,
Այնտեղ, որտեղ որ չեն կարող հասնել,
Մարդիկ այս հոռի, վայրի, կատաղի:
Եվ այսպես հավերժ, գայլերն այս անգութ՝
Ինձ նմաններին պիտ ընդմիշտ մերժեն,
Ինձ նմաններով պիտ լուսաբանվեն,
Բայց կա մի մով վայր՝սուրբ և սքանչելի,
Որ թվում է, թե դրախտում եմ էլի,
Աստղերիս գրկում եմ զգում ինձ շոյված
Լուսնիս գրկում եմ զգում ինձ գգված,
Իսկ քո հուր գրկում սեր իմ մեղմաբույր՝
Զգում եմ ես ինձ Հիսուսիս գրկում
Զգում եմ ես ինձ անքանդ տաճարում,
Որ մոմը ձեռքիս՝ ես այն վառելով,
Ծնկաչոք Աստծուն ես աղոթելով,
Խնդրելով, որ քեզ մոմի լույսի պես
Անմար, հրաշեկ, պահի քեզ հավերրժ:
Բայց հանկարծ ինչ-որ ցրտաշունչ մրրիկ
Գալիս է ու քեզ տանում ինձանից,
Էլ ես չեմ տեսնում ակներդ պանծալի,
Այլ տեսնում եմ լոկ, քո շունչը հրե
Ու զգում եմ քո ձայնը սիրալիր,
Որ հեռվից՝ ինչ-որ մեկ, այլ խորթ տեղից
Քաղցրահուշ ձայնով ասում ես դու ինձ,
Որ ես հեռանամ հավետ քեզանից,
Որ քեզ մոռանամ՝ հանեմ իմ սրտից,
Ինչո՞ւ, սիրելի՛սև ինչի համար,
Ի՞նչ եմ արել քեզ, ասա՛ իմանամ,
Մի՞թե սրան եմ արժան, օ՜, Աստված,
Որ կյանքում այսքան լինեն անտարբեր,
Լինեմ մերժված՝ իմ այն միակից,
Որի ոգով եմ եղել բերկրալից
Ու տվել մարդկանց՝ դժխեմ աշխարհին,
Գոհարն երանգին՝ իմ սիրուց քաղած,
Բայց փոխարենը ինձ խարազանել,
Կտտանքների են անվերջ ենթարկել
Եվ սատանայի արնափառ դեմքով
Ժպտացել են ինձ այլանդակի պես:
Իմ սերն էլ դարձավ նրանց զոհն անմեղ
Նրան հեռացրին իմ սրտից ահեղ,
Բայց դե ինչ անես, այս ոհմակի դեմ,
Այսպես մերժված պիտ կյանքը լքեմ,
Անտարբերության զանգերն տխրաշունչ.
Իմ. այս որբ կյանքի ձայներն պիտ լինեն
Ու միայն մեկ ձայն. մեկ թովիչ անուրջ
Կլինի ընդմիշտ ինձ հետ դրախտում՝
Ձայնդ կլինի սեր իմ մեղմասուն
Որ ժամանակին ինձ կոպիտ մերժեց,
Իսկ հիմա զղջում, արտասուք թափում
Եվ շիրմաքարիս վրա դու ընկած՝
Տխրաշուք ձայնով ինձ ես դու կանչում,
Բայց արդեն ուշ է բերել այն օրերն,
Բերել այն հուշերն հոյաստեղծ ու նինջ,
Որ տվել ենք մենք իրար անտրտունջ…
Միայն ես գիտեմ կարևոր մի բան,
Որ բերում է ինձ մեծ հուշ անսահման,
Մի մեծ կաթոգին ու խանդաղատանք,
Որ բերում եմ ես անցյալից ներկա,
Դրանք քո ոգու սուրբ ղողանջներն են,
Նարեկյան սրտիդ քաղցր տաղերն են,
Երգող հայացքիդ շարականներն են,
Որ մնալու են հար՝իմ հոգուխորքում:
Մեծ քրիստոսյան ծաղկող Բուրաստան
Ու մի նորահայտ սիրո օթևան,
Որտեղ ես ընդմիշտ ժպիտդ տեսնում
Եվ մեռյալներից հարություն առնում
Ու գալով դեպի սիրո օթևան՝
Վերցնում եմ ես ալմաստե վրձինն
Եվ քո պատկերն եմ քանդակում նրբին…
30.10.2010թ.
Քեզ՝ իմ Ամալյա Հակոբյան
