Կյանքը գեղեցիկ է, երբ այն ապրում ես, բայց կարճ, երբ փորձում ես այդ գեղեցիկն ընկալել…
Անցնելով 76 հետաքրքիր և անմոռաց տարիներ Պերճ Զեյթունցյանն ապացուցեց, որ կյանքը բավական է ապրել՝ այնհասցնել ընկալելու համար:
Իրեն նվիրելով ստեղծագործելուն, Պերճ Զեյթունցյանը իրեն ներբողեց կյանքին, կյանքն ընկալելով՝ և՛ ցավի, և՛սիրո, և՛ճշմարտության ու հայրենասիրության ունակություն: Հերոսը մարդն էր իր բոլոր դրական և բացասական դրսևորմամբ, որը պահպանվեց թե՛ <<Ոտքի դատարանն է գալիս>>, թե՛ <<100 տարի անց>>, թե՛ <<Անավարտ մենախոսություն>> և թե շատ ու շատ իր այլ ստեղծագործություններում:
ՀՀ սփյուռքի նախարարության կողմից կազմակերպած գրող, հրապարակախոս, դրամատուրգ Պերճ Զեյթունցյանի մեծարման երեկոյին հավաքված նրա ընկերներն ու բարեկամները, նրան պարզապես սիրողներն ու նրա երկրպագուները փաստեցին մի շատ կարևոր բան, որ Պերճ Զեյթունցյանը իսկապես մեծ հայ է: Հետաքրքիր էր, երբ հասկանալով ու ընդունելով նրա մեծությունը, կողքից դիտում ես գրողի վերաբերմունքը իր իսկ ստեղծածին, ու տեսնում, որ գրողը ինքն էլ այնքան համաձայն է իր գրածին, որ ամեն մի հնչած մտքից բավականություն է ստանում ու գոհանում իր ապրած կյանքից…
Սա ազդակ է, որը դրդում է ապրել ու երջանկանալ, թերևս երջանիկ լինելու համար միայն քոնը բավական չէ, և ինչպես Պերճ Զեյթունցյանն է մի անգամ ասել՝ «…Մեզ երջանիկ լինելու համար համազգային երջանկություն է պետք»:
Ես երազում եմ այդ երջանկության մասին…
Լրագրող
Դիանա Սահակյան
